reporter.gr - 1 days ago

«Όταν οι κυβερνήσεις τραβούν τη σκανδάλη, οι επιχειρήσεις δέχονται τη σφαίρα», γράφει ο Punit Oza, ένας από τους πιο έμπειρους αναλυτές της παγκόσμιας ναυτιλίας, ιδρυτής της Maritime NXT και εκτελεστικός διευθυντής στο Singapore Chamber of Maritime Arbitration. Με εμπειρία άνω των 25 ετών στο εμπόριο και στις θαλάσσιες μεταφορές, ο Oza περιγράφει με ακρίβεια την πραγματικότητα μιας παγκοσμιοποιημένης οικονομίας που έχει μετατραπεί σε πεδίο μάχης μεταξύ κρατών. Η Ουάσιγκτον έχει επιβάλει δασμούς έως 245% στα κινεζικά προϊόντα και πρόσθετα τέλη για πλοία κινεζικής ιδιοκτησίας, ενώ το Πεκίνο απαντά περιορίζοντας τις εξαγωγές σπάνιων γαιών και φορολογώντας τα αμερικανικά πλοία. Οι αλλαγές είναι τόσο συχνές, που οι εταιρείες δεν προλαβαίνουν να προσαρμοστούν. Πίσω από τα πρωτοσέλιδα, όμως, κρύβεται ένα νέο «οπλοστάσιο» μέτρων. Κυρώσεις, έλεγχοι εξαγωγών, περιορισμοί στις επενδύσεις και στις τεχνολογικές μεταφορές. Όλα αυτά μετατρέπουν τις εμπορικές σχέσεις σε εργαλεία εξωτερικής πολιτικής. Από τις βιομηχανίες αυτοκινήτων της Γερμανίας έως τους κατασκευαστές ημιαγωγών στην Ταιβάν, οι εταιρείες δεν καλούνται απλώς να ανταγωνιστούν, πρέπει να επιβιώσουν μέσα σε ένα πεδίο όπου η γεωπολιτική μετρά περισσότερο από την ίδια την αγορά. Για τις πολυεθνικές, το στοίχημα είναι καθαρά υπαρξιακό. Όσες πέρασαν δεκαετίες βελτιστοποιώντας την αποδοτικότητα των αλυσίδων εφοδιασμού τους, τώρα προσπαθούν να ισορροπήσουν ανάμεσα σε αντικρουόμενους κανονισμούς, εθνικές πολιτικές και απρόβλεπτες αποφάσεις κρατών. Πάρτε για παράδειγμα την Apple η οποία αν και εξαρτάται από την κινεζική παραγωγή, απευθύνεται κυρίως σε καταναλωτές εκτός Κίνας. Το ίδιο ισχύει και για τις ναυτιλιακές εταιρείες που δραστηριοποιούνται σε παγκόσμιο επίπεδο. Ένας πλοιοκτήτης με πελάτες σε ΗΠΑ, Κίνα και ΕΕ δεν μπορεί να αποφύγει τις επιπτώσεις των πολιτικών αποφάσεων των χωρών του. Παράλληλα, οι ανθρώπινες σχέσεις μέσα στις επιχειρήσεις διαλύονται. Συνεργασίες ετών ανάμεσα σε Αμερικανούς και Κινέζους καταρρέουν, ενώ στελέχη που έχτισαν καριέρες πάνω στη διεθνή συνεργασία βλέπουν τώρα τις εταιρείες τους να «αποσυνδέονται». Η ίδια η γλώσσα έχει αλλάξει, η «συνεργασία» έγινε «εξάρτηση», η «αποτελεσματικότητα» έγινε «ανθεκτικότητα». Πολλές εταιρείες προσπαθούν να βρουν λύσεις μεταφέροντας την παραγωγή τους αλλού ακολουθώντας τη λεγόμενη στρατηγική “China Plus One” ή δημιουργώντας διαφορετικές αλυσίδες εφοδιασμού για κάθε αγορά. Όμως κάθε επιλογή έχει κόστος. Η διαφοροποίηση είναι δαπανηρή, η περιφερειακή παραγωγή χάνει σε οικονομίες κλίμακας και τα πολιτικά «παράθυρα» αλλάζουν πιο γρήγορα από τις επενδύσεις. Έτσι, η παγκόσμια οικονομία διασπάται σε ανταγωνιστικές ζώνες επιρροής. Οι επιχειρήσεις αναγκάζονται να διαλέξουν πλευρά ή να λειτουργούν παράλληλα σε πολλαπλά καθεστώτα, με τεράστιο κόστος. Στον ναυτιλιακό χώρο, χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι η Seaspan και η Pacific Basin, που μετέφεραν την έδρα τους από το Χονγκ Κονγκ στη Σιγκαπούρη, μια κίνηση καθαρά οικονομική, που ωστόσο ενδέχεται να έχει γεωπολιτικές συνέπειες. Το μεγαλύτερο πρόβλημα, όπως επισημαίνει ο Oza, είναι η απόσταση ανάμεσα στις κυβερνήσεις και την πραγματικότητα. Ένα διάταγμα εκδίδεται μέσα σε λίγα λεπτά, ενώ η αναδιάρθρωση μιας παγκόσμιας εφοδιαστικής αλυσίδας απαιτεί χρόνια. Οι πολιτικοί μιλούν για «επαναπατρισμό παραγωγής», αλλά σε μια εποχή όπου κανένα προϊόν δεν κατασκευάζεται αποκλειστικά σε μία χώρα, κάτι τέτοιο είναι πρακτικά αδύνατο. Οι επιχειρήσεις, λοιπόν, συνεχίζουν να περπατούν πάνω σε αυτό το τεντωμένο σκοινί, προσπαθώντας να επιβιώσουν ανάμεσα στις πολιτικές θύελλες. Όμως κάθε νέα σύγκρουση, κάθε δασμός και κάθε περιορισμός φθείρει λίγο περισσότερο το «τόξο» της παγκόσμιας οικονομίας. Και όταν αυτό σπάσει, το τίμημα θα το πληρώσουμε όλοι, κυβερνήσεις, επιχειρήσεις και καταναλωτές. #ΗΠΑ #Κίνα #ΝΑΥΤΙΛΙΑ #Εμπόριο

Latest News

Hashtags:   

Ποιος

 | 

αντέχει

 | 

οικονομικό

 | 

πόλεμο

 | 

ΗΠΑ–Κίνας

 | 

Κανείς

 | 

Sources